Friday, January 28, 2022

 

Expectation and the Event

(Tamil Short Story, 1913-  Translated )

 

There was once a casuarina tree in a forest. It was thriving comfortably, lush and green, with enough rain and sunshine. Children sang and played joyously under its shade; birds nested in its branches and cooed melodiously. Squirrels jumped so playfully on its branches that merely watching them evoked a feeling of briskness. Even though every creature that benefited from the tree was lively and contented, the tree itself was never satisfied.

It always felt that it could be something else. It wanted to be put to use for something famous in the world. Knowing this, a tree beside it said, ‘Good, one day you will become the mast for a ship. What could be more special than that?’ But the tree didn’t like it: ‘Pooh! What, did you say the mast for a ship! I would like to be more special than that, thank you very much!’ Every year, the men who measured trees would mark out the tall ones in the forest; the woodcutters would —then arrive, fell the trees, chop up the branches and deliver them to the shipbuilders.

The tree thought all this was —too demeaning. One day the tree was marked to be cut. ‘Aha, the time has come for you too, is it?’ remarked a nearby tree. But the tree laughed it off. ‘I’m much smarter than them.’ It got the mark rubbed off with a squirrel’s tail.

The weaver birds who came back the following year exclaimed, ‘O! You’re still here!’ The tree replied haughtily, ‘O, yes, they tried to chop me off. But you think I’ll give in to them?’ ‘But don’t you want to be tied to a mast of a pretty ship, travel the seas in style and see new-new ports and people?’ asked a weaver bird. ‘No, I’m not at all interested,’ said the tree. ‘The sea looks the same everywhere. I want to be of use to the world, that’s my aim.’ ‘You are talking senselessly. We have no time to chat with you now,’ said the birds and went about their work.

The time came for the tree’s wish to be fulfilled. One day, a few other woodcutters came to the forest. Instead of picking the tallest and the most upright trees, they earmarked trees at random and started cutting them down. The weaver birds remarked to their old friend, ‘Be careful. Whether you like it or not, these people are sure to chop you today.’ ‘I quite like the idea,’ replied the tree. ‘I wish to be of use to the world.’ On hearing this, a woodcutter said, ‘Good, as you wish.’ With a chop of his axe, he pulled it down. ‘I don’t think you will work as a ship’s mast. Don’t worry, you aren’t suitable enough to be put for such use. They will use you to make paper.’

‘What is paper? ’ asked the tree to the weaver birds who were flying here and there on its branches. ‘We don’t know. We’ll ask the sparrows.’ The sparrows said what they knew: ‘Paper is the white thing on which people write and read. Earlier they were making it with rags. Nowadays because trees are so easily available, they are making it with trees.’

‘O, people will read me, is it?’ enquired the tree eagerly. ‘Yes,’ they replied. The tree lay spellbound, its happiness knowing no bounds. Aware that there was little reason to be so joyful, the sparrows cautioned: ‘Ayyo, wait a minute. They are going to turn you into newsprint, not paper for —a book.’ ‘Whatever it is, they will write only interesting, good things on me, isn’t it?’ said the tree. ‘Perhaps,’ said the sparrows. ‘But, generally, they don’t always write good things.’

A few men then came to drag away the tree. Poor thing, the tree went through such ordeals. First they chopped it into bits, then pushed it into the grinding machine along with the others, pounded and squeezed all the juice out of its body to make it into mush, torturing it in ever so many ways, before finally turning it into paper. What was the point in having such thoughts while undergoing such torment? And what use thinking of days of pleasant sunshine in the sloping hills of the forest, when birds cooed in the branches and children scampered about in the shade and when you proudly watched them all? ‘I never imagined the world would be like this,’ mused the tree aloud. The other trees, also turned into paper, concurred in one voice: ‘Whatever has been said of the world is all highly exaggerated.’

Then they wound the tree into a roll, five miles long, and loaded it into a ship. There, poor thing, it suffered from ailments such as seasickness for a week. A fierce wind blew over its head. When they heard the noise, all the trees that were turned into paper sighed about the days spent so pleasantly in the forest, when they had so fearlessly braved the winds.

Our casuarina tree (turned into paper) had the misfortune to be piled at the bottom of the mast of the ship. Not only that, the mast also happened to be its old friend. The mast told the tree with satisfaction and pride: ‘There is no greater life than being a mast. Under the sunshine during the day and under the stars and the moon at night, we take people and goods to new-new countries, see so many ports – I can’t tell you how much use we are to the world.’ The tree started to cry. ‘Are you telling me that a mast is as important as a newspaper?’

The mast shook with laughter. ‘Well, this is what I like. Why, the life of a newspaper is just one single day; it’s of no use at all even the very next day. A mast, on the other hand, is of use for several years. O, I forgot another thing. Sometimes the captain of the ship leans against it. Just imagine how proud it feels.’ The tree was engulfed in immeasurable sorrow.

On reaching the port, the rolls of paper were unloaded on the shore. In the end, it reached the go down of the city’s newspaper. It would have been so breezy in the forest; it was so different being shut inside the airless go down. Every roll of paper that lay in the room lamented with great sorrow.

One night, our tree (the paper) was taken to the printing place, where under the press, unable to breathe, it lost consciousness. When it came to in the morning, it found letters imprinted on its body. What the sparrows had said had come true. What was printed on it were advertisements with crude illustrations – ‘Fragrant snuff’, ‘Sparrow virility potion’, ‘Hypnotic aromatic tobacco’, ‘Sixteen expensive things for a rupee’, ‘Novel hair remover’, and things such as ‘Broad-daylight Murder in Chinglepet’, ‘Man Dies Climbing Tree’, ‘Trains Collide’, ‘Yogi Living on Air’, ‘Flying Baby’, etcetera. There was not a single thought-provoking word to be seen. Oh! Even the all-knowing Lord of the Serpents, Adhiseshan himself wouldn’t be able to express how sad the tree was when it came to know what was printed on it; it bemoaned the fact that it hadn’t become a mast. It took a vow that if only it could somehow escape from this predicament, it would never let its mind wander. But ayyo, it was all over.

Then the tree and others like it were cut up, folded, and bundled off in the early-morning cold to be sold in the railway station. A man bought it for half an Anna, read the entire contents, announced that there was nothing worthwhile in it, and flung it under his seat. Another man picked it up, read it, and on the way back home when he bought some fish, he wrapped them in it. Stinking of fish, it spent the entire night thinking about life in the forest.

The next day, when the stove didn’t light up, the maid flung the fish wrapping into the fire. In a minute it was burnt – ‘busss…’ Forgetting that it was a story that they read, the students pondered on both the joys that the tree could have experienced and the turmoil it was subjected to in reality.

The teacher who was considered a great enemy and nicknamed ‘Teacher Never-to-Die’ asked: ‘What is the moral of the story?’ ‘Man proposes, god disposes’, or ‘you can’t beat fate’ or some such grandiloquent philosophical statements were what he expected from the children.

But one boy, whose mind was still on the story, uttered: ‘The moral is, these wretched newspapers should be banned!’ Taken aback by the unusual response, the teacher didn’t know what to say. Just because he was a young boy, we shouldn’t presume that he answered in jest. Moreover, we elders are tortured daily by many such newspapers which give us error-ridden information, poorly printed on shabby, dirty paper, yielding nothing in return for the effort we put in. Shouldn’t we then endorse this view?

-Ammanai Ammal , 

Original title: (Tamil) Sankalpamum Sambavamum 1913,

From : The Tamil Story: Through the Times, Through the Tides, E book 2006


ராஜபார்வை - RAJAPAARVAI :   சிறுகதை 1913 சங்கல்பமும் சம்பவமும் கடற்கரையை ஒட்...

ராஜபார்வை - RAJAPAARVAI :   சிறுகதை 1913 சங்கல்பமும் சம்பவமும் கடற்கரையை ஒட்...:    சிறுகதை 1913   சங்கல்பமும் சம்பவமும்   கடற்கரையை ஒட்டிய ஊர் ஒன்றில் ஒரு சவுக்குத்தோப்பு இருந்தது. அவ்வப்போது மரம்வெட்டிகள் வந்து அந்த தோப...

  சிறுகதை 1913

 

சங்கல்பமும் சம்பவமும்

 

கடற்கரையை ஒட்டிய ஊர் ஒன்றில் ஒரு சவுக்குத்தோப்பு இருந்தது. அவ்வப்போது மரம்வெட்டிகள் வந்து அந்த தோப்பிலிருந்து ஒரு சில மரங்களை வெட்டி எடுத்துச்சென்று கப்பல்கட்டுபவர்களிடம் விற்பார்கள். கப்பல்கட்டுபவர்கள் மரங்களை பாய்மரங்களாக செதுக்கி கப்பல்களில் பொருத்துவார்கள். அவை கப்பலுடன் சேர்ந்து கடலில் பயணிக்கும். தோப்பில் இருந்த எல்லா மரங்களும்தாங்களும் பாய்மரங்களாக செதுக்கப்பட்டுகப்பலோடு இணைந்து தூரதூர தேசங்களை காணச்செல்வோம் என்று நினைத்தன. அந்நாளை எதிர்நோக்கி கனவுகண்டன.

கடற்கரையை ஒட்டிய ஊர் ஒன்றில் ஒரு சவுக்குத்தோப்பு இருந்தது. அவ்வப்போது மரம்வெட்டிகள் வந்து அந்த தோப்பிலிருந்து ஒரு சில மரங்களை வெட்டி எடுத்துச்சென்று கப்பல்கட்டுபவர்களிடம் விற்பார்கள். கப்பல்கட்டுபவர்கள் மரங்களை பாய்மரங்களாக செதுக்கி கப்பல்களில் பொருத்துவார்கள். அவை கப்பலுடன் சேர்ந்து கடலில் பயணிக்கும். தோப்பில் இருந்த எல்லா மரங்களும்தாங்களும் பாய்மரங்களாக செதுக்கப்பட்டுகப்பலோடு இணைந்து தூரதூர தேசங்களை காணச்செல்வோம் என்று நினைத்தன. அந்நாளை எதிர்நோக்கி கனவுகண்டன.

 

ஒரு மரத்தைத் தவிர. அந்த மரத்துக்கு மட்டும் வெறும் பாய்மரமாக நிற்பதில் விருப்பமில்லை. அதற்கு மட்டும்ஏதாவது அதி உன்னதமான செயலை செய்யவேண்டும்இப்புவியின் உச்ச சாத்தியம் ஒன்றின் பொருட்டு தன்னை அர்ப்பணிக்க வேண்டும் என்ற கனவு இருந்தது. மரம் வெட்ட வருபவர்கள் தாங்கள் அன்று வெட்டத் தேர்ந்தெடுத்த மரங்களை மரத்தின் உடலில் சுண்ணத்தால் குறிப்பார்கள். இந்த மரம் மட்டும் தன் மீது குறி விழுந்தால் தன்னுடைய நண்பர்களான அணிலையும் குருவியையும் அழைத்து அவற்றின் வாலாலும் இறகாலும் அக்குறியைத் தந்திரமாக அழித்துக்கொண்டது. தன்னுடைய விதி நிறைவேறுமென்ற நம்பிக்கையில் காத்திருந்தது.

ஒரு நாள் வேறொரு குழு வந்தது. அவர்கள் மரங்களை வெட்டி ‘பேப்பர்’ தயாரிப்புக்கு விற்கப்போவதாக பேசிக்கொண்டார்கள். அந்த மரத்துக்கு ஒரே குறுகுறுப்பு. ‘பேப்பர்’ என்றால் என்ன என்று தன்னுடைய நண்பர்களிடம் விசாரித்தது.

குருவி சொன்னது. மானுடர் சிந்தனைகளையும் கற்பனைகளையும் உருவாக்குகிறார்கள். அதுவே அவர்களின் ஆற்றலின் உச்சம். அவற்றை மற்றவர்களுக்குக் கடத்த அவற்றை காகிதத்தாளில் பொறித்து வைத்துக்கொள்கிறார்கள். அந்தக்காகிதத்தை வாசிப்பவர்கள் அறிவுபெறுவார்கள். ஆகவே காகிதம் மானுட உன்னதங்களின் ஊர்த்திஎன்றது.

இச்சொற்களை கேட்டு மரம் உவகை கொண்டது. நானும் காகிகதமாகிறேன்என்னையும் வெட்டி எடுத்துக்கொள்ளுங்கள்வாருங்கள்என்று கிளை விரித்து மரம்வெட்டிகளை அழைத்தது.

அவர்களும் வந்து அந்த மரத்தை வெட்டிக் கொண்டுசென்றார்கள். அதனை துண்டுகளாக்கி அறைத்து கூழாக்கி காகிதமாக்கினார்கள். நீளமான உருளைக் கட்டாக கப்பல் வயிற்றில் அடைத்தார்கள். காகிதமான மரம் தூரதூர தேசங்களுக்குப் பயணித்தது. கப்பலின் ஆட்டத்தில் அதற்கு குமட்டி எடுத்தது. இருந்தாலும் தன் விதியை நோக்கிச் செல்கிறோம் என்ற உற்சாகம் மனதுக்குள்ளே இருந்ததால் அந்த அசௌகரியத்தைப் பொறுத்துக்கொண்டது. நீண்ட நெடிய பயணத்தை அந்த நம்பிக்கையில் மட்டுமே கடந்தது. மெலிந்து சோர்ந்து கரைசேர்ந்தது. வந்த அலுப்பில் மூர்ச்சையடைந்தது. விழித்துப்பார்த்தால் தான் தட்டையாக்கப்பட்டு தன் உடலில் எழுத்துக்கள் பொறிக்கப்பட்டிருந்ததை கண்டது. ஆகாநான் பெரிய ஒன்றின் பங்காகிவிட்டேன் என்று மரத்துக்கு ஒரே குதூகலம்.

ஆனால் மரம் புத்தகமாகியிருக்கவில்லை. அது நாளிதழாக அச்சடிக்கப்பட்டிருந்தது. ஆடம்பர விளம்பரங்களும்மனிதர்களின் ஆணவச்செயல்பாடுகளுக்கான பரப்புரைகளும்சாரமற்ற பிரச்சாரங்களும் அதன் உடலில் எழுத்தாகக் குவிந்திருந்தன. அதனை கையிலெடுத்தவர் ஐந்து நிமிடங்களுக்கு மேல் புரட்டாமல் குப்பையென்று அப்பாலே அதனை தூரப்போட்டார். ஏதோ பலகாரத்தை அதில் சுற்றி இன்னொருவர் விற்றார். பலகாரத்தை வாங்கிச் சாப்பிட்டவர் எண்ணைக்கசிந்த காகிதத்தை கசக்கி எறிந்தார். அப்படியாக முடிந்துபோனதுமரத்தின் உன்னதத்துக்கான கனவு.

* *

(இச்சிறுகதை எழுதப்பட்ட ஆண்டு.1913. எழுதியவர் : அம்மணி அம்மாள். “சங்கல்பமும் சம்பவமும்” என்ற பெயரில் இச்சிறுகதை விவேகபோதினி இதழில் 1913 இல் வெளியானது. தமிழின் முதல் சிறுகதை என்று விளம்பரப்படுத்தப்பட்டு வரும்,  பாக்கியலக்ஷமி அம்மாள் (W/o வ.வே.சு. ஐயர்) பெயரில் 1915-ல் வெளியான ‘குளத்தங்கரை அரசமரம்’ கதைக்கு இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்னால் வெளியான கதை இது. சிறுகதையின் வடிவமும் படைப்புக் குணங்களும் கொண்ட ஆக்கமான இதுவே தமிழின் முதல் சிறுகதையாக இருக்கலாம் என்று சிலர் கருதுவதுண்டு. ஆனால் 1905 இல் பாரதியாரின் ‘’துளஸிபாயி’’ கதை அதற்குமுன் வெளியாகியிருப்பது உண்மை.

இச்சிறுகதையை எழுத்தாளர் திலீப் குமாரும், மொழிபெயர்ப்பாளர் சுபஶ்ரீ கிருஷ்ணசாமியும் தமது  The Tamil Story’ என்ற நூலில் ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்து வெளியிட்டிருக்கிறார்கள்.. அம்மணி அம்மாளைப் பற்றி மேலதிகத் தகவல்கள் ஏதும் கிடைக்கவில்லை.)

 **